Na početku razgovora o smeni „srpskih liberala“ u Centralnom komitetu Saveza komunista Srbije 1972. godine, Ognjen Karanović naglasio je da bi pomenuti politički proces trebalo posmatrati u kontekstu unutrašnjih političkih okolnosti, kao i prelamanja uticaja geopolitičkih centara moći velikih sila na Balkanu, ali svakako i kao izraz nepoverenja i netrpeljivosti kod Josipa Broza prema fenomenu frakcionaštva unutar jugoslovenske komunističke partije. Karanović je predstavio istorijske okolnosti u kojima su se odvijali sukobi između konzervativne, dogmatske i doktrinarne „struje“ u Savezu komunista Jugoslavije i Srbije, sa jedne strane i mlađih kadrovskih snaga, predvođenih Markom Nikezićem i Latinkom Perović, sa druge strane.
Takođe, Karanović je istakao kako taj sukob i slom „liberala“ na četvorodnevnoj sednici rukovodstva SKS sa Titom u Palati federacije u oktobru 1972. godine ne bi trebalo da posmatramo samo kao Brozovu težnju da „uspostavi ravnotežu“ u svom odnosu prema partijskim strukturama međusobno suprotstavljenih socijalističkih republika (što je narativ koji i danas preovlađuje u mišljenjima srpskih istoričara i postjugoslovenske istoriografije), već kao i njegovo usklađivanje državne politike prema volji velikih sila, pre svih u odnosu na interese Sjedinjenih Američkih Država. Posebno je važno naglasiti da je uklanjanjem hrvatskih nacionalista i „srpskih liberala“ sa političke scene Jugoslavije omogućio nesmetano implementiranje ustavnih amandmana koji su izmenili karakter Druge Jugoslavije posle 1966. godine. Takođe, Karanović ističe da je u kontekstu procesa usvajanja novog dezintegrativnog Ustava SFRJ, navedenim koracima Tito samo amortizovao preuranjene težnje hrvatskih nacionalista za secesijom Hrvatske iz Jugoslavije, pri čemu je onemogućio i rukovodstvo Srbije da definiše novu doktrinu u komunističkom pokretu. u kome bi autoritet konzervativnih komunističkih, političkih elita postao izlišan.
| Izvor: Kulturni centar Novi Sad |